De fysio -praktijk deel 2

.. "Ik kan nooit echt uitschakelen, echt ontspannen. Ik moet altijd iets doen. Er wordt altijd iets van me verwacht en er is altijd wel iemand die naar me vraagt! Misschien moet ik mezelf eens trakteren op een wellnessweekend of op zijn minst een lange massage! Misschien kun je me wat advies geven, een therapie aanbevelen of me op zijn minst wat medicijnen voorschrijven zodat ik beter kan slapen!" De man tegenover haar antwoordde, met een naambordje aan zijn jas waarop stond: "Dr. Michael K." hing: "We werken dus helemaal niet met medicijnen, chemicaliën of drugs! Wat we bieden is eigenlijk gewoon wellness in de breedste zin van het woord. Ons doel is om onze patiënten de kans te geven om te ontspannen en zich op zichzelf te concentreren. Iets als de mindfulness-methode die tegenwoordig zo populair is. We zijn vooral gespecialiseerd in het toevoegen van wat, nou ja, laten we zeggen, katalysatoren aan deze mindfulness-therapie - en ook aan ontspanning!"

"Maar ik ben toch een beetje verbaasd dat we je niet op ons behandelschema voor vandaag hebben staan. Je komt op aanbeveling, zeg je? Nou en? Nou, je bent er toch al, en als het goed is voor jou, hebben we ongeveer twee uur om te kijken hoe je reageert op onze ontspanningstherapieën. Vind je dat acceptabel?" "Heel graag!" zei Sara. "Maar hoeveel is de vergoeding?" vroeg ze.

"Maak je daar geen zorgen over!" antwoordde hij. "Aangezien je op aanbeveling komt, is de eerste therapiesessie gratis! Ik ben echter pas over twee uur beschikbaar. Vind je het niet erg om zo lang te wachten?"

Omdat Sara besloten had om echt tot de kern van de zaak te komen en uit te zoeken wat er nu echt aan de hand was in de fysiotherapiepraktijk, stemde ze toe en zei: "Ik kan tijdens die twee uur even een kopje koffie gaan drinken en dan terugkomen!"

Misschien moest Sara het nu wat rustiger aan doen, want alles ging veel te snel en bovendien was haar niet gevraagd op wiens aanbeveling ze was gekomen. Over het voorstel om over twee uur terug te komen, zei de dokter: "Dat zou je misschien willen doen, maar ik bied je de mogelijkheid om hier bij ons te wachten. We hebben privéwachtkamers en als je niets dringends gepland hebt, kun je de twee uur gebruiken om je voor te bereiden, om zo te zeggen, om gewoon achterover te leunen, jezelf te aarden en jezelf te laten gaan! Akkoord?"

"Overeengekomen!" zei Sara. De dokter drukte toen op een belknop op zijn telefoon en zei: "Zuster Daniela! Bereid alstublieft een diepe ontspanningssessie voor om 12:30 uur! En breng ons alstublieft een anorak met lange mouwen voor mevrouw. Hoe heette ze ook alweer? ... Oh, ja, Sara! Breng ons dus alstublieft meteen een anorak... hmmmm... maat M... voor Sara!"

"Anorak? Waarom anorak?" Sara vroeg, maar hij leek het gemist te hebben of niet te willen antwoorden, want hij zei: "Onze individuele wachtkamers zijn erg prettig, warm en gezellig! En je bent daar alleen! Daarom raad ik je aan om je uit te kleden tot op je ondergoed, want dat is comfortabeler! Om ervoor te zorgen dat je het niet koud krijgt, hebben we iets pluizigs om aan te trekken! Dit doet echter niets af aan het comfort!"

Op dat moment voelde Sara zich voor het eerst een beetje opgewonden, maar wat kon ze anders doen dan meedoen als ze precies wilde weten wat er aan de hand was? En dus kleedde ze zich uit tot op haar beha, haar kanten slipje en een string, allemaal in het wit. Terwijl ze dat deed, keek de dokter discreet langs haar heen, zonder haar aan te staren. Zoals het hoort.

Op dat moment ging de deur open en kwam zuster Daniela binnen. Voor haar uitgevouwen in haar hand droeg ze iets wat duidelijk bedoeld was als de zogenaamde anorak met lange mouwen. Blijkbaar gemaakt van stevig natuurlijk katoen met veel te lange mouwen! Het leek erop dat er ook een hele reeks banden aan vastzat. Als Sara een broek had gedragen, zou haar hart haar in de schoenen zijn gezonken toen ze besefte wat deze anorak inhield! Een keurslijf!!! Blijkbaar een echt en heel stevig keurslijf, dat haar zus Daniela haar voorhield om aan te trekken (met de dichte kant aan de voorkant en de gesp aan de achterkant). Daniela zei: "Steek beide armen naar voren! Klaar om aan boord te gaan??" "Pardon?? Dat meen je toch niet!" zei Sara, terwijl ze haar nogal angstige stem een ​​vastberaden en vastberaden toon probeerde te geven. Ze hoorde de dokter achter haar zeggen: "Dit is een volkomen ongevaarlijke procedure om je de tijd te geven om je op jezelf te concentreren en je te bevrijden!! Je te bevrijden van de noodzaak om iets te doen. Je hebt het zelf beschreven! Bovendien is het materiaal niet zo hard als het lijkt, het is vrij zacht! Raak het gewoon voorzichtig aan!" .... vervolg volgt

- Ligoteur

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en mis geen enkele aflevering!
Nieuwsbrief registratie