De fysio -praktijk deel 4

Pas nu zag Sara dat er aan de zijkant van de dokterspraktijk nog een deur zat. Daniela deed de deur open en leidde Sara naar een klein voorkamertje, waar zich nog twee deuren bevonden.

Daniela greep de hulpeloos vastgebonden Sara bij een van de lussen van haar dwangbuis, duwde haar de voorkamer in en opende een van de deuren. Sara zag dat in de kamer ernaast alle muren en zelfs de vloer bedekt waren met dikke witte bekleding, waarschijnlijk een soort imitatieleer!

De zogenaamde individuele wachtkamer was niets meer dan een gecapitonneerde cel van ongeveer 2 bij 3 meter. En er was geen twijfel mogelijk dat Sara daar minstens twee uur alleen en hulpeloos zou doorbrengen, vastgebonden in een genadeloos strak keurslijf.

Sara kreeg plotseling last van zwakke knieën. Het was geen verrassing dat ze midden op de zachte vloer van de cel belandde toen Daniela haar door de celdeur heen duwde. De grond was echt heel zacht, want ze had zichzelf niet bezeerd toen ze op haar zij viel.

"Rustig maar, lieverd!" zei Daniela opnieuw met haar brede grijns. Het begon Sara langzaam te dagen dat ze niet helemaal zeker wist in welk spel ze was beland. De plotselinge verandering van toon en Daniela's woordkeuze leken erop te wijzen dat deze instelling slechts een zeer beperkte band met het zorgstelsel had. Daniela deed de deur dicht, die uiteraard ook aan de binnenkant van de cel was dichtgemaakt.

Sara hurkte op de grond en keek om zich heen. Blijkbaar zat er een kleine kijkspleet in de deur en scheen er een zwak licht van indirecte verlichting vanuit het plafond op hen neer. Sara slaagde erin om met haar vastgebonden bovenlichaam op te staan ​​en door de spleet in de deur te kijken. Maar het glas was duidelijk spiegelend en ze kon niets zien. Opeens werd ze overmand door woede: "Doe de deur open, klootzakken! Laat me eruit!" Maar er gebeurde niets. Er was ook niets te horen. Blijkbaar had de vulling van de cel een zeer geluidsisolerende werking. Sara herhaalde haar roep, maar alles bleef stil.

Het kan toch niet zo moeilijk zijn om uit zo'n keurslijf te komen, dacht Sara. Ze had het in een aantal tv-programma's gezien. Maar hoe ver ze ook boog en hoe hard ze ook trok, er was absoluut geen ruimte meer over in het jasje. Ze kon haar armen niet spreiden en ze op geen enkele manier optillen of laten zakken. Sara's armen waren zo vastgebonden dat ze totaal niet meer kon bewegen. In een wanhoopsdaad trok ze met alle macht aan alle kanten tegelijk, maar niets aan het jasje veranderde zijn positie. Het enige wat gebeurde was dat de ongeveer 5 cm brede riem zich op een vreemd erotische manier door haar kruis heen voelde. Na een tijdje werd ze zo boos dat ze begon te schreeuwen: "Help! Laat me hieruit! Jullie smerige varkens!" Er gebeurde niets.

Na een moment klonk Daniela's stem blijkbaar uit een kleine, verborgen speaker in het plafond: "Wees lief, lieverd! Ontspan je gewoon! Je komt er later! En als je zo'n herrie blijft maken, moet ik... hmmm... je verdoving verlengen! En ik bedoel 'kalm' letterlijk! Je hebt gehoord dat de dokter me toestemming heeft gegeven om op de juiste manier te reageren op elk mogelijk ongemak!" Weer stilte.

Sara ging op de vloer van de cel zitten en wilde eigenlijk proberen te ontspannen. Maar hoe meer ze erover nadacht, hoe bozer ze werd. De volgende emotionele uitbarsting kwam prompt: "Dit is vrijheidsberoving, klootzakken! Ik ga jullie allemaal aangeven! Dit kunnen jullie mij niet aandoen!" Sara herhaalde deze kreten nog een paar keer, maar er leek niets te gebeuren.Opeens ging de celdeur open en Sara dacht opgelucht dat ze bevrijd zou worden. Nu snappen ze het, dacht ze bij zichzelf.

Het was niet de dokter die binnenkwam, maar opnieuw Daniela, die een heel strenge blik op haar gezicht had. Daniela stond voor de vastgebonden Sara en hield haar handen achter haar rug. De twee stonden een moment tegenover elkaar en Sara probeerde er net zo streng uit te zien als Daniela. Sara merkte op dat Daniela's outfit blijkbaar een beetje veranderd was. Ze droeg weliswaar nog steeds een witte jas, zoals gebruikelijk is voor medisch personeel, maar deze was veel te kort! Daniela droeg bovendien opvallend hoge hakken en de witte netkousen leken het medisch personeel niet te staan. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bretels die onder de veel te korte jurk uitstaken. Het paste op de een of andere manier niet bij de situatie dat Daniela iets achter haar rug verborg.

Eigenlijk was het net alsof ze fluitte in de wind toen Sara zei: "Bedankt dat je gekomen bent en me weer uit het keurslijf hebt bevrijd!" Daniela zei niets, maar liet alles wat ze achter haar rug had verborgen vallen. Ze greep Sara opnieuw vast bij een van de lussen van haar jas en duwde haar op de zachte grond. Vervolgens draaide Daniela Sara op haar buik en hurkte op haar rug. Sara merkte dat Daniela blijkbaar een grote, rode rubberen bal in haar mond probeerde te stoppen. Ze hield meteen haar mond stijf dicht. Maar plotseling drukte Daniela op de neus van de gebonden en hulpeloze Sara. Intuïtief opende Sara haar mond om adem te halen, en - wauw - Daniela had de bal vlak achter haar tanden in haar mond geduwd.

Sara merkte op dat de bal van siliconen of iets dergelijks leek te zijn gemaakt. Omdat hij op de een of andere manier heel zachtaardig was. Toen ze erin beet, gaf het een beetje mee, maar toen ze verder probeerde te bijten, werd het keihard. Bovendien was het bijten behoorlijk vermoeiend, omdat de bal nogal groot leek. Toen ze haar onderkaak ontspande, duwde de bal haar mond open en vulde deze helemaal, zodat Sara op zijn best een heel gedempt "Mmmmmmpf!" kon uitbrengen. uitgegeven. Sara voelde ook dat er een riem strak om haar nek werd vastgemaakt...

... vervolg volgt

- Ligoteur

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en mis geen enkele aflevering!
Nieuwsbrief registratie